จักรยานลุยน้ำ

คนข้าง ๆ เคยพูดว่า ชอบขี่จักรยานเพราะมันไปได้ทุกที่ ที่ไหนคนเดินไปได้ จักรยานก็ไปได้ ก็ถูกของเค้า...แต่บางที่ขอเดินดีกว่านะ สงสารจักรยาน

(จอดพักหายใจที่วงเวียนกลางหมู่บ้านชัยพฤกษ์ รังสิตคลองสี่: 12 พฤศจิกายน 2554)

ช่วงเวลามหาอุทกภัย 2554 มาเยือนถึงมหานครกรุงเทพฯและเมืองข้างเคียง จักรยานเป็นพาหนะที่พึ่งพาได้ในเกือบทุกสถานการณ์ เปลี่ยนภาวะฉุกเฉินให้เป็นภาวะสนุกสนานได้เป็นอย่างดี

เริ่มตั้งแต่วันที่เฝ้าระวังน้ำมาจรดจ่อ ริมถนนสูง ขอบสะพาน ทางยกระดับ แปลงสภาพเป็นที่จอดรถประจำทาง อู่แท็กซี่ และยานพาหนะส่วนบุคคล เราก็ต้องจอดมั่ง...ไม่กล้าเสี่ยงขับรถเข้าบ้าน เพราะไม่รู้ระดับน้ำหนทางข้างหน้า ก็ได้จักรยานนี่แหละเป็นยานพาหนะที่คล่องตัว จอดรถต่อด้วยการปั่นจักรยาน ลุยน้ำบ้างแห้งบ้าง ผ่านฉลุย...

(จอดรถ ต่อเดินทางต่อด้วยจักรยาน บนทางหลวงหมายเลข 9)

แม้กระทั่งวันอพยพออกจากบ้าน จักรยานพร้อมเป้สะพายหลังก็ยังพาผ่านระดับน้ำสูงเทียมเข่ามาด้วยความเร็วและสะดวกสบายกว่าการเดินลุยน้ำหลายเท่านัก ได้ความเท่ทึ่งตะลึงจากสายตาบรรดาเหล่าทหาร อาสาสมัครและผู้ประสบภัยด้วยกันอีกด้วย

(หน้าเทสโก้โลตัสหลักสี่ ในวันแบกเป้ปั่นจักรยานอพยพออกจากบ้านสะพานใหม่ 31 ตุลาคม 2554)

ระหว่างเดือนพฤศจิกายน 2554 ที่กรุงเทพมหานครเป็นกรุงเทพมหานที ก่อให้เกิดกิจกรรมออกกำลังกายประจำวันหยุดสุดสัปดาห์คือการเดินและปั่นจักรยานลุยน้ำ น้ำยิ่งสูงยิ่งปั่นยาก ยิ่งได้อัตราการเต้นของหัวใจ ยิ่งใช้พละกำลังจากกล้ามเนื้อขามาก เมื่อหยุดปั่นรถก็หยุด เหมือนปั่นจักรยานขึ้นภูเขายังไงยังงั้นเลย


หลังน้ำลด...ก็ได้พาเจ้าเพื่อนยามยากไปรับการบริการล้างคราบน้ำท่วม อาบน้ำมันป้องกันสนิม ยืดอายุการใช้งาน ถนอมไว้ไปตระเวนท่องเที่ยวกันต่อไป

ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ห่างเหินจากหลังอานนานนัก...แต่ก็คิดถึงอารมณ์ทางเรียบกับเพื่อนเสือหมอบที่ยืนเหงาเฝ้าบ้านอยู่เดียวดายมาก ๆ เลย

ว่าแล้ว...อาทิตย์นี้ พาเพื่อนเสือหมอบไปหอบแดดกันสักทริปดีกว่า.