กว่าจะตกตะกอน

คงจำรายการ “เดอะ เร็คคอร์ด” กันได้...แต่มีใครทราบเรื่องนี้บ้าง

ส่วนหนึ่งของเรื่อง “กว่าจะตกตะกอน” หนังสือ “ชีวิตไม่ยาก ถ้าตั้งโจทย์ง่าย” โดยหนุ่มเมืองจันท์

เทปแรกเป็นการบันทึกสถิติการวิ่งโดยไม่หยุดก้าวเลย
ไม่จำกัดเวลาวิ่ง จะวิ่งนานเท่าไรก็ได้
ใครวิ่งได้ไกลที่สุดจะเป็นเจ้าของสถิติ
มีตัวเก็งอยู่ 2 คน
คนหนึ่งชื่อ “มนัส” วิ่งด้วยความมุ่งมั่นเอาจริงเอาจัง เขาวิ่งนำมาโดยตลอด วิ่งด้วยความเร็วพอประมาณ วิ่งจนมาถึง 4 แยกตรงสระบุรี
“มนัส” สปีดอย่างเต็มที่ครั้งสุดท้าย ก่อนหยุดวิ่ง

ส่วน “สวอง” วิ่งช้า ๆ มาตั้งแต่เริ่มต้น วิ่งไปยิ้มไป
“มนัส” หยุดแล้ว แต่เขายังวิ่งต่อไปเรื่อย ๆ
อีก 3 ชั่วโมงต่อมา เขาจึงวิ่งไปถึงจุดที่ “มนัส” หยุดวิ่ง
พ้นจากนั้นอีกก้าวเดียว เขาก็เป็นเจ้าของสถิติแล้ว แต่ “สวอง” ก็ยังคงวิ่งต่อไปเรื่อย ๆ วิ่งอย่างช้า ๆ ระดับที่เราสามารถเดินแซงได้ ที่สำคัญ เขายังมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าตลอดเวลา จนถึงอนุสาวรีย์สมเด็จพระนารายณ์มหาราช เขาก็หยุดวิ่ง



หลังจากนั้น ผมได้สัมภาษณ์ “สวอง”
เขาพูดไม่เก่ง แต่สิ่งที่เขาเล่า ผมรู้สึกเลยว่ามันสามารถนำมาประยุกต์กับการทำงานได้
สิ่งที่ “สวอง” บอกกับผมด้วยการกระทำและคำพูดในบางประโยคก็คือ
การไปสู่เป้าหมายต้องมีการวางแผน เขาวางแผนวิ่งช้า ๆ เพื่อไม่ให้เหนื่อยง่าย เนื่องจากกติกาการวิ่งครั้งนี้ไม่กำหนดเวลา แต่เน้นเรื่องระยะทาง
เขาใช้ “จินตนาการ” ช่วยในการวิ่ง เขาตั้งใจว่าจะไปไหว้แม่ที่ลพบุรีที่เป็นบ้านเกิด เป้าหมายของเขาที่จินตนาการไว้ในใจ คือ ไปไหว้แม่
แม้เป้าหมายแท้จริงคือการวิ่งให้ไกลที่สุด แต่การกำหนดเป้าหมายเช่นนี้อาจะไม่ทำให้เกิดพลังในการวิ่งมากนัก เพราะถ้าเขายึดเป้าหมายแค่นี้เป็นที่ตั้ง พ้นจากแยกสระบุรีไม่กี่ก้าว เขาก็คงพอแล้ว เพราะเกินกว่าที่ “มนัส” จะวิ่งได้

แต่เพราะเป้าหมายในจินตนาการของเขาไกลกว่านั้น...ไปไหว้แม่
“สวอง” คิดว่าเขาจะกลับบ้าน...เป็นการแปร “นามธรรม” ให้เป็น “รูปธรรม” ที่มีพลังอย่างยิ่ง เพราะทำให้เขาไปได้ไกลมากกว่าที่ใครจะคาดคิด

และ 3. การไปสู่เป้าหมาย ไม่จำเป็นต้องเครียด “รอยยิ้ม” สามารถนำเราไปสู่เป้าหมายได้ เหมือนกับการทำงาน เราสามารถทำงานอย่างจริงจังไปที่เป้าหมายด้วยความมุ่งมั่นได้โดยไม่ต้องเครียด

ยิ้มได้ หัวเราะได้
นี่คือ “ตะกอนความคิด” ที่ผมได้จากการบันทึกสถิติครั้งนี้
เป็นแนวทางที่ทุกคนสามารถนำมาประยุกต์ใช้กับการทำงานได้