สิ่งที่หายไป

(จุดปล่อยตัว-เส้นชัย สอยดาวมินิมาราธอน 2551 ณ บริเวณหน้าที่ว่าการอำเภอสอยดาว จังหวัดจันทบุรี)

ฉันกำลังจะไปบันทึกเทปรายการวิทยุ
โปรดิวเซอร์รายการสัมภาษณ์แบบผู้หญิง ผู้หญิง ไปเห็นข่าวประชาสัมพันธ์ผลิตภัณฑ์ที่ฉันดูแลงานฝ่ายการตลาดอยู่ เกิดนึกสนใจอยากจะสัมภาษณ์ฉันทั้งเรื่องงาน และเรื่องทั่ว ๆ ไป

แน่นอนล่ะ...เรื่องหนึ่งที่จะต้องถูกสัมภาษณ์คือเรื่องความสนใจส่วนตัว และการใช้เวลานอกเหนือจากเวลางาน

ก็รู้ ๆ กันอยู่แล้วว่าฉันมีงานอดิเรกไม่เหมือนผู้หญิงทำงานคนอื่น ๆ หรอก...ต้องถูกถามแน่ ๆ ว่าทำไมถึงมาวิ่งมาราธอน ซึ่งดูเหมือนจะเป็นกีฬาที่น่าเบื่อสำหรับคนทั่วไป ทำไมไม่เลือกเล่นกีฬาอื่น

ก็เลยต้องมานั่งคิดหาคำตอบให้ตัวเอง

นอกเหนือจากอิสรภาพจากกีฬาที่ต้องเล่นเป็นหมู่คณะ หรืออย่างน้อยก็ต้องมีคู่หู...ฉันเลือกที่จะออกกำลังกายด้วยการวิ่งมานานหลายปี กว่าจะระลึกได้ว่าฉันเคยเป็นนักวิ่งมาก่อน ตั้งแต่สมัยที่ยังเป็นนักเรียน ฉันอยู่ในทีมวิ่งผลัด 4 x 100 เมตร และ 4 x 200 เมตรหญิงทำลายสถิติของโรงเรียน

หลังจากเรียนจบ...ก็แทบจะลืมไปเลยมั้งว่ารองเท้าวิ่งนั้นให้ความรู้สึกดีแค่ไหน เมื่อเทียบกับรองเท้าส้นสูงที่ต้องสวมอยู่ทุกวี่ทุกวัน

จากวันที่ได้รับเหรียญทองวิ่งผลัด 4 x 200 เมตรที่โรงเรียน จนถึงวันแรกที่ได้รับเหรียญที่ระลึกจากการวิ่งมินิมาราธอน 10 กิโลเมตร ก็ผ่านมานานกว่า 20 ปี...เป็น 20 ปีที่ความรู้สึกไม่ได้เปลี่ยนแปลง ความรู้สึกของการสัมผัสเส้นชัย ความรู้สึกของชัยชนะ ถึงแม้ว่าจะเป็นชัยชนะที่แตกต่างกันระหว่างชนะคู่แข่ง กับชนะตัวเอง เป็นความรู้สึกที่ดี

แต่สิ่งที่หายไปก็คือ...
ฉันหายไปไหนในช่วงเวลา 20 ปีที่ผ่านมานั้น
ฉันมัวแต่ไปหลงอยู่ในกาลเวลาอันเร่งรีบในชีวิตประจำวัน
จนหลงลืมบางสิ่งไป
บางสิ่งที่ดี ๆ
ใช่ บางที คนเราก็หลงลืมสิ่งดี ๆ บางอย่างในชีวิตไป
บางที เราอาจจะต้องกลับมาตั้งสติ และเรียกสิ่งดี ๆ เหล่านั้นกลับมา
ก่อนที่จะไม่มีโอกาสนั้นอีกต่อไป...