ก่อนหน้านั้น...นานแสนนานมาแล้ว เช้า-เย็นต้องปั่นจักรยานจากบ้านไปฝากชาวบ้านเค้าไว้ แล้วนั่งรถประจำทางไปโรงเรียนต่อ เส้นทางครบเครื่องครับ ครึ่งหนึ่งของเส้นทางเป็นทางแทรคเป็นหลุมเป็นบ่อฝุ่นฟุ้งกระขาย และเต็มไปด้วยโคลนในหน้าฝน อีกครึ่งหนึ่งก็แบ่งกันคนละครึ่งระหว่างทางลูกรังแดง ๆ กับทางราดยาง ระยะทางไม่ไกลหรอกครับแค่ 2 กิโล ไป-กลับก็ 4 กิโลเท่านั้นเอง ดูสบาย ๆ มากเลยสำหรับฉันในตอนนี้ แต่คงไม่ค่อยสบายเท่าไหร่สำหรับเด็กอายุ 6-10 ขวบ
หลังจากนั้นก็ย้ายมาเป็นเด็กในเมื้อง ในเมือง ปั่นจักรยานซิกแซก ซอกแซกอยู่แถว ๆ เช็นต์หลุยส์ บางรัก ตรอกจันทน์ วัดดอน วัดยานฯ ไปมาหมดแล้ว ระยะทางครั้งละเท่าไหร่ก็ไม่รู้ เพราะไม่มีอุปกรณ์วัดระยะทางที่เรียกกันว่า “ไมล์” รถก็ไม่รู้ว่ารุ่นอะไร เพราะไม่มีระบบเทคโนโลยีสารสนเทศอะไรมาบอก ก็มันจอดทิ้ง ๆ อยู่ที่บ้าน ก็นำออกมากเคาะ ๆ สนิมซะหน่อย...เคาะสนิมจริง ๆ นะครับ ไม่ใช่สำนวน เคาะทีสนิมร่วงกราวเลยล่ะ สูบลมอีกนิด ก็ปั่นได้แล้ว ชุดจักรยานสวยหรูก็ไม่ต้องมี กางเกงขาสั้นเสื้อยืดนั่นแหละ รองเท้าแตะอยู่บ้านก็ไปได้แล้ว เกียร์ก็ไม่ต้องใช้ เพราะมันไม่มีให้ใช้ ขนาดของรถก็ไม่ต้องสน นั่งบนอานแล้วขามันถีบบันไดได้ก็เป็นพอ...ไอ้เสือลุยยยย
จากวันนั้น...จนถึงวันนี้ ผ่านมายี่สิบกว่าปี วิญญาณเสือเก่าเข้าสิง ศึกษาข้อมูลเรื่องจักรยานอยู่สักพัก ทำไปเรื่องมันแยะอย่างนี้ฟ้ะ การจะซื้อจักรยานมาปั่นสักคันต้องเรื่องเยอะขนาดนี้เลยเหรอ เฮ้ออออ
ก็ปล่อยมานานอีกหลายเดือน ไม่ได้ไปเฉี่ยวร้านจักรยานสักที จนกระทั่งวันหนึ่ง ต้องไปงานศพญาติของใครสักคนที่บริษัทฯแถว ๆ ลาดพร้าว แต่ไปก่อนเวลาเยอะมาก ก็เลยแวะไปเดินเล่นในร้านขายอุปกรณ์กีฬาและจักรยาน
(ภาพจากเส้นทางรังสิต-นครนายก 31 ธันวาคม 2549)
ปิ๊งงงง...เข้าอย่างจังกับสาวน้อยสีเงิน-ดำ รูปร่างไม่โปร่งบางอย่างสาว ๆ สมัยนี้ แต่ก็ดูแข็งแกร่งปราดเปรียว ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ยี่ห้อที่โด่งดัง ซุปเปอร์ฮิตของนักจักรยาน และถึงแม้ว่าจะไม่ใช่เสือภูเขาพันธุ์แท้ แต่เป็นเสือภูเขาพันทาง เอ๊ย...เรียกว่าลูกครึ่งเสือภูเขาดีกว่านะ ภาษานักจักรยานเค้าเรียกรถไฮบริด (Hybrid) คือกึ่งเสือภูเขา กึ่งทางเรียบ รูปร่างโครงสร้างและอะไหล่ออกแบบให้นั่งได้หลังตรงกว่าเสือภูเขาแท้ ๆ มีจานหน้าใหญ่กว่าสำหรับการใช้เดินทางไกลและทางเรียบโดยไม่เน้นขึ้นภูเขา หรือลงทางวิบาก และถึงแม้ว่าจะไม่ได้ซื้อจากร้านจักรยานโดยเฉพาะอย่างที่ควรจะทำ แต่...ฉันก็ตัดสินใจที่จะพาเธอกลับบ้าน
ยังหรอกครับ...ยังไม่ได้พาสาวน้อยนางนั้นกลับบ้านในวันนั้นทันที ฝากไว้ก่อนนะ หวังว่าคงยังไม่มีใครมาอุ้มเธอไป อีกสองสามวันเธอต้องเป็นของฉันอย่างแน่นอน ฉันสัญญา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น