มองแต่ข้างหน้า

...อีกคนหนึ่งเป็นนักจักรยานทีมชาติ ชื่อ “ประจักษ์”

ผมเคยสัมภาษณ์เขาเกี่ยวกับเรื่องการต่อสู้กับความเหนื่อยล้าของร่างกาย

“ประจักษ์” เคยไปแข่งที่ต่างประเทศ ความฮึดและอึดของเขาเป็นที่ยอมรับของเพื่อน ๆ



เขาเคยเป็นตะคริวที่ขาขณะที่ปั่นจักรยานทางไกล
รู้ไมครับว่า “ประจักษ์” ทำอย่างไร

เมื่อแรงขาของเขาไม่มี เขาก็ใช้มือช่วยกดขาเพื่อส่งแรงให้จักรยานเคลื่อนที่ไปข้างหน้า
ทำอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ
“ไปได้ไกลเท่าไร” ผมถาม
“ไม่เท่าไรหรอกครับ” เขาตอบ
“ประมาณ 10 กว่ากิโลเอง”

เฮ้ย...10 กว่ากิโลเมตรเนี่ยนะ ขนาดขาไม่เป็นตะคริว ไม่รู้ว่าผมจะปั่นถึงหรือเปล่า
แต่เจ้านี่ใช้มือช่วยกดขาที่เป็นตะคริวสามารถปั่นจักรยานไปได้อีก 10 กว่ากิโลเมตร

สมควรแล้วที่พี่เพื่อนน้องจะชมนักว่าไอ้คนนี้หัวใจเกินร้อยจริง ๆ

นึกดูสิครับ ยามที่เราเหนื่อยและหมดแรง การที่จะทำให้เราฮึดสู้ได้คงมีเพียงอย่างเดียว คือ “กำลังใจ”

แต่ปัญหาคือเราจะสร้าง “กำลังใจ” ให้เกิดขึ้นมาได้อย่างไร
“ประจักษ์” มีเคล็ดลับในการสร้างเสริม “กำลังใจ” ให้เกิดแรงฮึดสู้กับความเหนื่อยล้าอย่างไรรู้ไหมครับ
ช่างง่ายอย่างไม่น่าเชื่อ

“ผมมองแต่ข้างหน้า”

เป็น “คำตอบ” สั้น ๆ ของ “ประจักษ์”
เขาจะไม่เหลียวกลับไปมองเส้นทางผ่านมา สายตาจะเพ่งไปยังทางที่เหลือข้างหน้า
มองแต่อนาคต
นึกแต่เป้าหมาย และหนทางที่เหลืออยู่
สร้าง “กำลังใจ” จากระยะทางที่หดสั้นลงจากการลงแรง
แม้บางช่วงตอนที่ขึ้นเขาสูงชัน ระยะทางจะค่อย ๆ ลดลงไปแค่ที่ละล้อ-ทีละล้อก็ตาม

ครับ...มองแต่ข้างหน้า
คิดอย่างมี “ความหวัง”
และเชื่อว่าเราทำได้
แค่นี้ก็ถึงเส้นชัยแล้ว


จากเรื่อง “มองโลกในแง่ดี” หนังสือ “เหยียบโลกไว้ไม่ต้องเครียด” โดย “หนุ่มเมืองจันท์”