สองข้างทางสู่เส้นชัย

(ดอกไม้ริมเส้นทางวิ่งสอยดาวครึ่งมาราธอน จังหวัดจันทบุรี)

การแข่งขันอาจเป็นโปรแกรมที่ฝังในตัวมนุษย์ทุกคน ตั้งแต่ยังเป็นสิ่งมีชีวิตตัวจิ๋วที่ว่ายแข่งกันในท้องแม่

ในบรรดาเพื่อนหลายร้อยล้านตัว มีเพียงหนึ่งเดียวที่ว่ายถึงเส้นชัย

ในโรงเรียน แต่ละคนต้องผ่านการสอบครั้งแล้วครั้งเล่า คนที่วิ่งเร็วที่สุดคือคนที่ได้อภิสิทธิ์ทางสังคมต่าง ๆ นานา

ในโลกการทำงาน ผู้คนต่อสู้วิ่งเต้นแย่งชิงตำแหน่ง จนบางครั้งก็ลืมจรรยาบรรณ

ที่น่าเศร้าคือ คนไม่น้อยถูกวางแผนให้วิ่งตั้งแต่วันที่ยังนอนในท้องแม่

ไม่ว่าเราต้องการเป็นที่หนึ่งหรือไม่ ค่านิยมและกฎเกณฑ์รอบตัวเราบังคับให้เราต้องแข่งกัน ตั้งแต่การเข้าโรงเรียนที่ดีไปจนถึงการแย่งที่นั่งในรัฐสภา มองไปรอบตัวเห็นแต่นักวิ่ง

จึงไม่น่าแปลกที่ทั่วบ้านทั่วเมืองเต็มไปด้วยโรงกวดวิชา หนังสือขายดีมักเป็นแนว In search of excellence – การดั้นด้นสู่ความเป็นเลิศ หรือทางไปสู่ความเป็นหมายเลขหนึ่ง

ในการแข่งขันกีฬา หลายคนต้องการเหรียญทองจนไม่คำนึงถึงวิธีการ และจุดหมายดั้งเดิมของคำว่า “กีฬา” โดยการพึ่งพายาไปจนกระทั่งซื้อชัยชนะ

ทว่า “เหรียญทอง” เป็นเพียงมาตรวัดการแข่งขัน มิใช่ใบรับรอง

การแข่งขันไม่ใช่เรื่องเลวร้าย และอาจเป็นความจำเป็นของสิ่งมีชีวิตทุกชนิดเพื่อเอาตัวรอดและสืบทอดเผ่าพันธุ์ที่แข็งแรงขึ้น หากใช้ให้ถูกทาง การแข่งขันก็สามารถเติมเต็มศักยภาพของเราได้ แต่การจมทั้งชีวิตกับการแข่งขันจนลืมใช้ชีวิตเป็นเรื่องน่าเสียดาย

บางคนวิ่งเร็วจนไม่ทันเห็นทิวทัศน์สวยงามสองข้างทาง บ้างมองเห็นวิวริมทาง แต่ไม่ยอมหยุดเพื่อพัก เพียงเพราะไม่เห็นคนอื่นหยุดพัก

ความสุขในชีวิตก็เหมือนการมองดอกไม้เล็ก ๆ ริมทาง เห็นไม่ชัดขณะกำลังวิ่ง ชัดขึ้นเมื่อลดความเร็วลงมาก และชัดที่สุดเมื่อหยุดวิ่ง




จาก :: รอยเท้าเล็ก ๆ ของเราเอง : วินทร์ เลียววาริณ